 |
EN MEMORIA A HELENA (1946 - 1988)
Cuando yo muera, dejad el balcon abierto
F.G.Lorca
|
|
΄Οταν πεθαίνω
αφίστε το παράθυρο ανοιχτό. |
Wenn ich sterbe
laßt ihr den Balkon offen. |
|
|
|
|
A
Με μισόκλειστα μάτια
των γερανών ακολουθώ το ταξίδι
κι αναπάντεχα
κι αναπάντεχα απ΄την άλλη τη μεριά
ξανά στο κάστρο της φυλάκισης
ξανά στην ίδια πόλι επιστρέφω.
Χτισμένος από χέρια Ουγγενότων
σε γλάστρες λουλουδιών
καταμεσίς των ποταμονησίδων
γατζωμένος σε γοτθικά καμπαναριά
και σε καρέκλες καφενείων
μιλάω δυνατά τα απογεύματα
μήπως και σκεπαστεί ο ρόγχος της βροχής
ο ρόγχος των παλιών μου φίλων
που δεν έχουν πιά τίποτα να πουν
Στή Νυρεμβέργη βρέχει..! |
A
Ich folge der Reise der Kraniche
mit halbgeschlossenen Augen
und unerwartet kehre ich
aus der hinteren Seite
zu der Inhaftierungsburg,
in die selbe Stadt, wieder zurück.
Von Hugenottenhänden bin ich gebaut
in Blumentöpfen
mitten in den Flußinselchen
vormittags an die Gotiktürme gehängt
nachmittags auf Cafestühle gefesselt
spreche ich laut,
um das Röcheln des Regens,
das Röcheln meiner alten Freunde
zu vertuschen, die nichts mehr zu sagen haben
In Nürnberg regnete es..! |
|
|
|
|
TOCCATA D-MOLL
Πέρα στη χώρα της Σιωπής
νωρίς το βάλανε το στοίχημα
κι έχασες απ΄το Έρεβος
την επικηρυγμένη σου ομορφιά
Ε λ έ ν η..! |
TOCCATA D-MOLL
Weit weg, im Land des Schweigens,
wurde mit hohem Einsatz
um deine Schönheit gewettet
und du hast sie an die Finsternis verloren
H e l e n a..! |
|
|
|
|
ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ
Μαθητευόμενος οδοιπόρος δω και κει
φορώντας γαμπριάτικο κουστούμι
τριγυρνούσα
κι είχα μια Αγάπη γιά να ζωγραφίζει
τα πρόσωπα του φεγγαριού
κι είχα μια Αγάπη γιά να ζωγραφίζει
τριανταφυλλιές του νότου
κι είχα μια Αγάπη χέρι - χέρι
που μού την πήρε η βροχή...
κι είχα παράθυρα ανατολικά
μπαλκόνια προς τη δύση
κήπους μπροστά στη θάλασσα
- αγάπη μου -
πριν να μού κάνουν έξωση οι καιροί
πριν με πτωχεύσουνε οι Λέξεις... |
LERNBEGIERIGER WANDERER
Ich war wie ein lernbegieriger Wanderer,
der mit Brautkleidern
hin und her spazierte;
und ich hatte eine Liebe,
die Mondgesichter
und Rosenbäume des Südens malte;
und ich hatte eine Liebe,
die nach langem Hand in Hand
der Regen mir weggenommen hat;
und ich hatte Fenster zum Osten
Balkone zum Westen
Gärten zum Meere hin
bevor die Zeiten mich ins Exil vertrieben
bevor die Worte mich in Armut stürzten... |
|
|
|
|
ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
Πρώτη η ΄Ερημος της φθοράς
δεύτερη η Σαχάρα
κι εμείς
της τριβής και της λήθης
Αλεξανδρινοί,Καβαφικοί,
βαθιά στο δέρμα μας εκτοπισμένοι
το κόστος της εξορίας,
της εξορίας το κόστος απολαμβάνουμε
και την τιμή γευόμαστε
να τυγχάνουμε επίτιμοι δημότες
μιας ανύπαρκτης πόλης. |
JEDE STADT IST ALEXANDRIA
An erster Stelle steht die Wüste der Abnutzung
danach die Sahara
Und wir,
Kinder der Aufgeriebenheit
und der Vergessenheit
Alexandriner und Kavafisverehrer,
tief in unserer Haut verbannt,
genießen wir den Preis unseres Exils
und wir schmecken die Ehre
Ehrenbürger zu sein
einer Stadt, die es nicht gibt. |
|
|
|
|
ΚΡΙΜΑ Α'
Τώρα
που τους χειμώνες της αποδημίας μου
ξόδεψα
ψάχνοντας σε κρεβάτια ασθενών
το πίσω μέρος του Θανάτου
σε οδοφράγματα πόλεων
την άλλη μεριά του Δίκιου
σκέφτομαι
πόσο γυμνός ήρθα απ΄το Τίποτα
και πόσο βαριά ντυμένος επιστρέφω. |
SCHADE A'
Jetzt,
wo ich die Winter meiner Auswanderung
verschwendet habe
mit der Suche nach der hinteren Seite des Todes
auf Krankenbetten,
nach der anderen Seite des Rechtes
auf Barrikaden der Städte,
denke ich nach:
wie nackt kam ich aus dem Nichts
und wie schwer beladen kehre ich zurück. |
|
|
|
|
ΚΡΙΜΑ Β'
Κρίμα
να μήν μπορούμε να διαβάζουμε σωστά
την παρτιτούρα
των πουλιών και των ανέμων. |
SCHADE B'
Schade,
daß wir die Partitur
der Vögel und der Winde
nicht richtig lesen können. |
|
|
|
|
ΚΡΙΜΑ Γ΄
Κρίμα
το δικό μου σώμα
να μην έχει αξιωθεί ποτέ
λερωμένο πουκάμισο να θυμηθεί
μέρα εξορίας να επιδείξει. |
SCHADE C'
Schade,
daß mein Körper
nie die Ehre hatte
sich an ein schmutziges Hemd erinnern zu können,
und keinen Exiltag demonstrieren kann. |
|
|
|
|
ΚΡΙΜΑ Δ΄
Κρίμα
αμείλικτη τάξη θανάτου
νάναι η ζωή
και θεατής ένας Θεός
γιομάτος με μουγγά συνθήματα
για ν΄ απειλεί την ακοή μας. |
SCHADE D'
Schade,
daß das Leben
eine unerbittliche Ordnung des Todes ist,
und der Zuschauer ein Gott,
der mit lautlosen Parolen
unser Gehör bedroht. |
|
|
|
|
ΚΡΙΜΑ E ΄
Ελένες του κόσμου
κρίμα
να μην έχω πια λόγο να περνώ
απ΄το προαύλιο του Ναού σας
να μην έχω κι εγώ
άσπρο εκκλησάκι στο γιαλό
γιά δυό Εσπερινούς αγάπης. |
SCHADE E'
Helenas aller Welt,
Schade,
daß ich keinen Grund mehr habe
an den Hof eures Tempels vorbeizukommen;
Schade, daß es für mich
keine weiße Kapelle am Strand gibt
für zwei Abendmessen der Liebe. |
|
|
|
|
ΣΠΟΥΔΗ ΠΑΝΩ Σ΄ ΕΝΑΝ ΠΙΝΑΚΑ
Αν και η ομίχλη άφισε πριν από μένα
το επισκεπτήριό της στον Τελετάρχη του Δημαρχείου
και οι χορταριασμένοι αμμόλιθοι των τοιχωμάτων
μύριζαν ακόμη στέρηση και υγρασία
μ΄ άρεσε αυτός ο τόπος ο οικείος
γιομάτος τίτλους και ένδεια
γλάστρες περικοπές ονόματα και
μ΄ αποδέχτηκε και με θυμήθηκε
πάνω σε άμαξα με άσπρα άλογα
με βούκινο στο χέρι και ζαχαρωτά
σε σημείο που το πίστεψα κι εγώ
πως κάποτε έκανα τον έμπορα εδώ
πουλώντας
βότανα και ξύλινες Μαντόνες
ασημένια χτενάκια
για τα μαλλιά των κοριτσιών. |
STUDIE ÜBER EIN GEMÄLDE
Obwohl vor mir der Nebel seine Visitenkarte
dem Zeremonienmeister des Rathauses gab
und die grasbedeckten Mauersandsteine
nach Entbehrung und Feuchtigkeit rochen,
hat mir dieser vertraute Ort,
der von Ruhm und Not,
Blumentöpfen, Geschichtsereignissen
und Namen überladen ist, gefallen;
und er hat mich akzeptiert und sich an mich erinnert,
der ich auf einer von weißen Pferden gezogenen Kutsche
saß, das Waldhorn und Süßigkeiten in der Hand,
so, daß ich selbst glaubte,
hier ein Straßenhändler gewesen zu sein,
der einst Pflanzenkräuter, hölzerne Madonnen
und silberne Kämmchen für Mädchenhaare
verkaufte. |
|
|
|
|
ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΛΑΜΗ
Με μια παλάμη
φορτωμένη πέδιλα Μαγιού
με μιά αγκαλιά γιομάτη παρακάλια
κουκί - κουκί μετρούσα στούς αγρούς
της Ομορφιάς τη νίκη
που απ΄το μάτι ενός αμνού ξεκίναγε
κι όλο λοξοδρομούσε. |
MIT EINER HANDFLÄCHE
Mit einer befrachteten Handfläche
Sandalen des Mai
mit den Armen voller Bitten
Körnchen für Körnchen zählte ich in Feldern
der Schönheit Sieg
der von den Augen eines Lammes ausging
und immer wieder in die Irre ging. |
|
|
|
|
ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Σε νότιες θάλασσες μικρός ναυτολογήθηκα
και τις αρμένιζα από τότες
καλοκαίρια και καλοκαίρια
ναύτης, θερμαστής,
σφυρί και ματσακόνι
άρρωστος με σκορβούτο
νύχτες και νύχτες
Το δούλεψα σκληρά τούτο το πέλαγο
της λαμαρίνας τζόβενο
στο πιό ψηλό κατάρτι κρεμασμένος
πίνοντας με κουβά τις θάλασσες
και κείνες
τις ξωτικές γυναίκες των νησιών
τις έχω με ρεσάλτο καταμεσήμερο φιλήσει.
Με χάρτες ναυτικούς στο παραθύρι μου
και τούτη πάλι τη χρονιά
ξηρά τροφή, καπνό, διόπτρες,
Φάρο σε Φάρο,
μίλλια και μίλλια
σταβέντο τα ταξίδεψα τα μάτια μου
μια και ποτέ δεν πέρασε από δω
πλοίο γιά να με πάρει. |
IMMER NOCH WARTEN
Auf Meeren des Südens viel zu jung angeheuert
reiste ich
Sommer um Sommer,
als Matrose, als Maschinenheizer,
mal mit Hammer und Meißel
Nächte für Nächte
an Skorbut erkrankt
Ich schuftete schwer für dieses offene Meer
auf allen Kaien zu Hause
als Wächter auf dem höchsten Mast
trank ich in vollen Zügen das Wasser des Meeres
und jene
exotischen Schönen der Insel
habe ich im Herzen des Tages geküßt.
Auch dieses Jahr stehe ich
mit Seekarten an meinem Fester
mit Proviant, Tabak und Fernglas
und von Leuchtturm zu Leuchtturm
reise ich Meile für Meile,
nur mit meinen Augen,
da hier niemals ein Schiff vorbei fuhr
um mich an Bord zu nehmen. |
|
|
|
|
ΤΟ ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ
Το υποψιάζομαι
όταν με υπομονή
θάχω μαζέψει χαρτί και μελάνι
της πορείας μου της φτωχής
τα φθαρμένα σαντάλια
βιβλία κίτρινα, λέξεις παλιές
κεντημένες με πολύχρωμες κλωστές
και θα τρέχω
τ΄ ανέμου δώρα να τα κάνω...
Οταν πιό κάτω
της ανομβρίας τ΄ άλογα θα χλιμιντρίζουν
και δίπλα θα γαυγίζουνε σκυλιά,
ολοταχώς θα διασχίσω
ματωμένα νομίσματα, χάντρες χρυσές,
οκνηρά κομπολόγια,
πίσω απ΄ αυτά να προλάβω
καλοσυνάτα πρόσωπα
γιά νά τους πω "Καληνύχτα". |
ICH AHNE ES
Ich ahne es,
wenn ich Papier und Tinte
geduldig eingesammelt habe,
die abgewetzten Sandalen
meiner ärmlichen Lebenswanderung,
vergilbte Bücher, alter Wörter
mit bunten Fäden bestickt
ich werde dem Wind hinterherlaufen
um ihm all das zu schenken...
Wenn aus der Ferne die Pferde der Dürre
neben bellenden Hunden wiehern,
werde ich eilens durch
blutige Münzen, goldene Glasperlen,
und träge Rosenkränze rennen,
um hinter all diesen
vor gütige Gesichter zu treten,
bevor es zu spät ist,
ihnen "gute Nacht" zu sagen. |
|
|
|
|
URBI ET ORBI
Σε μύρα και λιβανωτούς
όντας αλλεργικός
Κύριε,
οι φρουροί της ανίας
και των καθιερωμένων
οι ελάχιστοι με τα χρυσά κουμπιά
άνθρωποι δικοί Σου, όπως έλεγαν,
οι τας Αγίας Γραφάς μερόνυχτα
μονοπωλούντες
κι απ΄ το πρωί στην Αγορά
μεταξύ χλεύης και συναλλαγής
κερδών και εμπορευμάτων
την Καινή σου Διαθήκη κοστολογούν
και γιά την εύνοιά Σου δημόσια συζητούν,
Ιδού
εν μέσω Ναών
με πετροβόλησαν. |
URBI ER ORBI
Herr,
ich bin sowieso allergisch
gegen Wohlgeruch und Weihrauch;
die Wächter der Langeweile
und des Herkömmlichen,
diese Geringen mit den goldenen Knöpfen,
Deine Leute, wie sie behaupteten,
welche Tag und Nacht das Monopol
der Heiligen Schriften in Anspruch nehmen
und schon am frühen Morgen auf dem Markt
zwischen Feilschen und Spott,
zwischen Gewinn und Handeln
den Preis Deines Neuen Testaments bestimmen
und öffentlich über Deine Gnade diskutieren,
siehe
in der Mitte der Tempel
steinigten sie mich. |
|
|
|
|
ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ
Γιά να πορευτώ και την επόμενη ημέρα
στην άλλη άκρη του καιρού
έγειρα και κοιμήθηκα
στην αμμουδιά του κόσμου
Τότε νομίζοντας πως πέθανα
ήταν που ήρθανε
οι φίλοι μου οι γλάροι
περπατώντας δειλά δειλά
γιά να μού φαν τα μάτια. |
DIE MÖWEN
Um am nächsten Tag
ans andere Ende der Zeit zu wandern,
habe ich zum Schlafen meinen Kopf geneigt
auf den Sandstrand der Welt.
Dann geschah es,
daß die Möwen, meine Freunde,
die mich für tot hielten,
sich zögernd heranschlichen,
um meine Augen zu fressen. |
|
|
ΔΩΔΕΚΑ ΩΡΕΣ
ΑΠ΄ ΤΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΥ |
ZWÖLF STUNDEN
AUS DEM LEBEN EINES 24-STUNDEN-TAGES
|
|
|
|
|
I.
Της αιώνιας άσκησης αισιόδοξος θρήνος
έγκαιρα διελάλησα στα πουλιά
νάχουν τα μάτια δεκατέσσερα
έγκαιρα
βάλθηκα σε σεισμικές περιοχές
να διορθώνω προσεκτικά το τοπίο
έγκαιρα
χρεώθηκα το πήγαινε - έλα
πάνω σε Γέφυρες Στεναγμών
απολαμβάνοντας
το ειρωνiκό βλέμμα της Δόγησας |
I.
Als die optimistischer Klage der ewigen Askese
hab' ich den Vögeln rechtzeitig signalisiert
vorsichtig zu sein,
rechtzeitig
habe ich mich um die Erdbebengebiete bemüht,
um die Landschaft zu verschönern;
frühzeitig
bin ich dem Hin und Her auf Seufzerbrücken
verpflichtet gewesen,
um den ironischen Blick der Frau des Dogen
zu genießen.
|
|
|
|
|
II.
Τώρα συνήθησα
όπως ο μπρούτζινος ικέτης του Ρόττερνταμ
να μιλάω με τα δάχτυλα
τώρα συνήθησα
με τις πρώτες σταγόνες της βροχής
χέρια διαμαρτυρίας να υψώνω
φωνάζοντας στο σύννεφο
να πάει λίγο πιό πέρα. |
II.
Jetzt bin ich es schon gewohnt
mit den Fingern zu sprechen
wie Rotterdams bronzener Fleher.
Jetzt habe ich mich damit abgefunden
bei den ersten Regentropfen
Hände des Protests zu heben
der Wolke zurufend
ein wenig weiterzuziehen. |
|
|
|
|
III.
Χρόνια και χρόνια ψάχνοντας
μέσα σε ψυχές
που ταξιδεύουν με ταχύτητα ιλίγγου
ένα τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια
δεν είδαμε οι απρόσεκτοι
την άμαξα που ξεκινούσε καθημερινά
γιά την κοιλάδα της μικρής ανεμώνας.
|
III.
Jahrelang dahinfahrend suchen wir
in Seelen, die mit
schwindelerregender Geschwindigkeit reisen,
eine Rose ohne Dornen.
Wir Unvorsichtigen,
haben die Kutsche nicht gesehen
die täglich ins Tal der kleinen Anemone fuhr. |
|
|
|
|
IV.
Δέν ωφελούν τα καθημερινά σου βήματα
στην ίδια πάντα λίμνη
αν τούς μικρούς τους Υδροχόους
δεν ψάξεις να τους βρεις
δεν ωφελεί
βελτίωση καιρού να αναμένεις
αν μόνος σου δεν θα το δεις
κατά πού πέφτει το Φισκάρδο. |
IV.
Deine täglichen Schritte um denselben See
nützten dir nichts,
wenn du nicht versuchst,
die kleinen Wassermänner zu finden;
es nützt dir nichts
auf das Besserwerden des Wetters zu warten,
wenn du selbst nicht erkunden wirst
in welcher Richtung Fiskardo liegt. |
| (Fiskardo ist eine malerische kleine Hafenstadt auf der Nordküste der Insel Kephalonia) |
|
|
|
|
V.
Τό μαύρο δάσος μιά στιγμή
παράθυρο άνοιξε και σ΄ αγναντεύω
μικρό αλωνάκι του χρησμού
και πρόσωπο της πέτρας
μαντατοφόρο κύμα του νοτιά
πέλαγο βυθισμένων αμφοραίων. |
V.
Der schwarze Wald öffnet für einen Moment
ein Fenster und ich erblicke dich,
kleine Lichtung des Orakels,
Gesicht des Steines,
verheißungsvolle Welle des Südens,
offenes Meer gesunkener Amphoren. |
|
|
|
|
VI.
΄Οσο κι αν αμείλικτα σε θέτει
στις πραγματικές σου διαστάσεις
ο Θάνατος
τι πιότερο μπορεί να κάνει
όταν από καιρό
στην ασθενή μνήμη των φίλων
έχεις πεθάνει.
|
VI.
Auch wenn der Tod
dich unerbittlich
in deine wirklichen Dimensionen weist-
Etwas Schlimmeres kann er nicht tun,
da du schon lange
in der schwachen Erinnerung der Freunde
verstorben bist. |
|
|
|
|
VII.
Η Αποδημία μου και η Επιστροφή
πάντα δυό όμορφες γυναίκες
μα όχι και ενάρετες
η μιά δεν είχε μάτια γιά την άλλη. |
VII.
Meine Auswanderung und meine Rückkehr
sind Bilder zweier schöner Frauen
aber ohne Tugend.
Die eine konnte die andere nicht ertragen. |
|
|
|
|
VIII.
Μικρός ο λιακωτός
αχόρταγο το μάτι
άραγε πόσες φορές μπορούμε
ν΄ αγαπήσουμε το ίδιο πέλαγο. |
VIII.
Die Terrasse klein
der Blick unersättlich
Wieviele Male eigentlich können wir
dasselbe offene Meer lieben. |
|
|
|
|
IX.
Από επιπλέοντα σωσίβια
κι από νεκροταφεία πλοίων
ΜΟΣΧΑΝΘΗ
ΑΥΡΑ
ΑΜΑΡΥΝΘΙΑ
χάρτινα καραβάκια μου
και στολισμένες πλώρες
στείλτε μου ακόμη μιά φορά
ήχο της τσιμινιέρας.
|
IX.
Auf schwimmenden Rettungsringen
und auf Schiffsfriedhöfen,
MOSHANTHE,
AURA,
AMARYNTHIA,
meine kleinen Papierschiffe
mit den verzierten Bugen,
schickt mir noch einmal
den Klang des Schornsteins. |
|
|
|
|
X.
Κάθε που ΄ρχότανε ο Απρίλης
όρθιος στό μπαλκόνι ο πατέρας
του νότου τα πέτρινα καράβια
Ταίναρο - Τσιρίγο - Λαφονήσι κοίταζε
ύστερα
γιόμιζε την παλάμη του κουράγιο
και στις άδειες θάλασσες του γείτονα
την ταξίδευε. |
X.
Jedesmal, wenn der April kam
stand der Vater auf dem Balkon
und betrachtete die steinernen Schiffe des Südens.
Taenaro - Tsirigo - Lafonissi
Dann
füllte er sein Handteller mit Courage
und schickte ihn in die leeren Meere des Nachbarn
auf die Reise. |
|
|
|
|
XI.
΄Εεε σεις ξανθοί μελαχροινοί
έφηβοι και πρωτάρηδες και τρυγητές
τ΄ονείρου
να το σταφύλι κόκκινο
νάτα τα χείλη κοριτσιών π΄ωρίμασαν
στο μακιγιάζ της προσμονής
Έεε
σεις για της Ισμήνης τα μαλλιά
για της Μυρσίνης τα φιλιά
διστακτικοί κι αμφιταλαντευόμενοι
το χρόνο τρέξτε να προλάβετε
κι εμάς
τους κλειδαμπαρωμένους
από ζηλόφθονες γοργόνες
σε μακρινές σπηλιές πελάγου
έεε σεις της ελαφρόπετρας παιδιά
μη μας ξεχνάτε. |
XI.
Eeh, ihr blonden und schwarzhaarigen Jungen,
ihr Anfänger und Winzer
des Traumes,
seht hier die rote Traube,
seht hier die Mädchenlippen,
die im Schminken der Erwartung reif sind.
Eeh, ihr,
die ihr wegen Ismenes Haaren,
wegen Myrsines Küssen
unschlüssig und schwankend seit,
lauft schnell, die Zeit einzuholen.
Und uns,
die von eifersüchtigen Nixen
in fernen Seegrotten
eingeschlossenen,
eeh, ihr Kinder des Bimssteins,
vergeßt uns nicht. |
|
|
|
|
XII.
ΑΝ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΜΟΥ
ΕΡΘΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ Μ΄ ΑΝΤΑΜΕΙΨΕΙ
Μ΄ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ
ΘΑΧΩ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ
ΤΗΝ ΠΙΟ ΣΕΜΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ |
XII.
WENN AN MEINER GROSSEN STUNDE
DAS MEER MICH MIT EINER KLEINEN PERLE
BELOHNEN WÜRDE
WERDE ICH SICHER DIE BESCHEIDENSTE
VORSTELLUNG GEWONNEN HABEN. |
|
|
|
|
ΔΟΚΙΜΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ
ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ PERIGORD
Με μπέρτα στους ώμους
με ματωμένα πόδια
με κάπου δέκα αργύρια στον κόρφο
φτάνω στο Μοναστήρι του Perigord
αναζητώντας το Λόγο και την ΄Ασκηση.
Και ήμουνα
κάλλιστα προετοιμασμένος
ν΄ ανοίξω πιό βαθειά τα τραύματά μου
ν΄ αποκηρύξω τις παλιές μου αρετές
που μούφεραν τόσα παράσημα
να μαστιγώσω
χωρίς έλεος τούτα τα χέρια που
χιλιετίες τη γυναίκα αγκάλιαζαν
για να καλλιεργήσω σε άβολο κελί
και σε βιβλιοθήκες Αγίων
την υστεροφημία μου
ως αρνητού των εγκοσμίων.
Κρατώντας κομπολόι προσευχών
για τις μεγάλες νύχτες
έσυρα πίσω μου βαριά την πόρτα
κλείνοντάς με έξω απ΄ τ΄ αμπέλια
όπου νέοι και νιές μέσα σε
χρώματα
τρίγυζαν Οκτώβρη μήνα
Και ήμουνα κάλλιστα προετοιμασμένος
ακόμη και για τα χειρότερα
Mon Dieu - Mon Dieu
ως και
την πονηρή μου Σκέψη ν΄ απαρνηθώ
αυτήν που με συντήρησε ως τα τώρα
Ποιός
εγώ ο διάσημος δοκιμαστής κρασιών
ο εστεμμένος των αμπελώνων. |
ASKET
IM KLOSTER VON PERIGORD
Mit einer Kapuze auf den Schultern,
mit blutigen Füßen,
mit etwa zehn Silbermünzen in meiner Brusttasche,
komme ich zum Kloster von Perigord,
auf der Suche nach dem Wort und der Übung.
Und ich war
bestens vorbereitet
meine Wunden noch tiefer zu öffnen
meine alten Tugenden,
- die mir soviele Orden brachten - abzulegen;
diese Hände - die Jahrtausende
die "Frau" umarmten -
gnadenlos zu peitschen
um in einer kahlen Zelle
und in Bibliotheken der Heiligen
meinen Nachruhm
als Verweigerer des Weltlichen zu pflegen.
Einen Rosenkranz haltend
für die langen Nächte,
zog ich müsam das Tor hinter mir zu
das mich von den Weinbergen entfernte
wo im Oktober Jungen und Mädchen
im farbenfrohen Land die Trauben lasen.
Und ich war bestens vorbereitet
sogar auf das Schlimmste
Mon Dieu - Mon Dieu
sogar
meine sündigen Gedanken - die mich bis heute
am Leben erhalten haben - zu verleugnen.
Wer?
Ich, der berühmte Weinkoster
der gekrönte der Weinberge..! |
|
|
|
ΔΕΙΛΑ ΔΕΙΛΑ
και λίγο λίγο έλεγα
τον ήλιο της πατρίδας να αγγίξω
σαν λαμπάδα τάματος γιά να καώ
Μα
με τη σκέψη την πολλή και
με την κατρακύλα του ήλιου είδα
πόσο νωρίς είναι
να πάρω τα μάτια μου
από τούτο το όμορφο τοπίο
το γιομάτο θανατογεννήσεις ονείρων
επιτάφια άσματα του Ρωμανού
λίθους
για τον Ιησού και το Στέφανο.
|
Ängstlich heimlich
und langsam wollte ich
die Sonne meiner Heimat berühren,
um wie eine Wachskerze verbrennen.
Aber
nach den vielen Gedanken
und beim Sonnenuntergang sah ich
wie früh es war meine Augen
aus dieser schönen Landschaft
abzuwenden,
wo es eine Fülle von Träumen gibt,
die geboren werden und sterben,
Leichnahmsgesänge des Romanos,
Steine für Jesus und Stephanus.
|
|
|
|
|
ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΗΡΩΙΚΟ
τις πέτρες μόνος να ματώνεις
και κείνοι να σε δείχνουν με το δάχτυλο
ζηλεύοντας το πρόσωπό σου
χωρίς οι αφελείς ν΄ αντιληφθούν
πως ήτανε μιά μάσκα. |
SCHÖN UND TAPFER ist es
allein die Steine mit Blut zu färben
und die Leute, - die naiven -
zeigen mit dem Finger auf dich,
auf dein Gesicht, voller Eifersucht
ohne zu spüren, daß es eine Maske war. |
|
|
|
|
ΝΑΤΟ ΠΑΛΙ
κι άρχισες χαράματα να το συνθέτεις
το πρελούντιο της επερχόμενης ημέρας
του κήπου ακούραστο αηδόνι.
Και μείς μωρές σε τέτοιες ώρες
πού να την ψάξουμε
πού να τη βρούμε την ακοή
για να μετρήσουμε τα Ντεσιμπέλ της νότας.
|
SIEH MAL AN
bei Tagesanbruch fängst du wieder an
die Prelude des aufbrechenden Tages zu komponieren,
unermüdliche Nachtigall des Gartens.
Und wir, mein Lieber,
wo sollen wir in solchen Stunden suchen,
wie können wir das Gehör finden,
um die Dezibel des Gezwitschers zu messen..? |
|
|
|
|
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΟΧΙ
ΣΤΟ ΝΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ
ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ
ΕΠΕΖΗΣΑ
|
ICH BIN EIN "NEIN"
AUF DAS "JA" DER MENGE
UND WAS FÜR EIN WUNDER:
ICH HABE DURCH BARMHERZIGKEITEN
ÜBERLEBT |
|
|
|
|
Ω
Μιά και δεν κατόρθωσα ποτέ
Από παλιούς κίτρινους χάρτες
Το στίγμα άλλης γης να βρω
Σκέφτηκα πώς να κάνω να πονέσει
Τούτη η πόλη πού με εξάντλησε
Είπα
στα Δικαστήρια στο Γερμανικό Μουσείο
στις Βιβλιοθήκες φωτιά να βάλω
Μα
με το φόβο μη με δουν και με κατηγορήσουν
και
πιότερο μη τυχόν καούν μαζί
δυό-τρείς αράδες ποιήματά μου
που για την Ελένη όλο μιλούν
κάθισα και ζωγράφισα τη πόλη με βροχή
τους κατοίκους κατηφείς και αδιάβροχους
μ΄ένα κεφάλι σαν μεγάλη ομπρέλλα...
και πάνω από τις στέγες τοποθέτησα
ένα γκρίζο σύννεφο
που απ΄το πιό πικρό μου δάκρυ σχηματίστηκε
ΣΤΗ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ ΑΚΟΜΗ ΒΡΕΧΕΙ. |
OMEGA (EPILOG)
Weil es mir nie gelang
auf alten vergilbten Landkarten
den Punkt einer anderen Welt zu finden
dachte ich, wie kann ich dieser Stadt
die mich erschöpfte, weh tun.
So dachte ich daran,
das Justizgebäude, das germanische Museum,
die Bibliotheken abzubrennen.
Aber aus Angst,
daß mich jemand dabei sehen und anklagen könnte,
oder noch schlimmer,
daß dabei ein paar Verse aus meinen Gedichten,
die nur über Helena sprechen, mitverbrennen könnten,
saß ich
und malte die Stadt bei Regenwetter
ihre Einwohner verstimmt und wasserdicht
mit Köpfen wie riesigen Regenschirmen...
und über die Dächer stellte ich
eine graue Wolke,
die aus meinen bitteren Tränen erstanden ist
IN NÜRNBERG REGNETE ES NOCH |
|
Zachos@Terzakis.com